نیمکتهای چوبی؟
چقدر طول می کشه تا من بوی عطر شکوفه های یاسمن رو در اوایل تابستون تو
اون بولوارها فراموش کنم. لعنتی ها! عطرشون گیجم می کرد و من فکرامو گم
می کردم.
یا اون ماهی ها رو کنار پیاده رو که ماهیگیرا تنگ غروب با سطل می اومدند و یکهو
همه رو خالی می کردند رو تخته های چوبی. یه سیگار هم می ذاشتن تو دهن یه
ماهی که هنوز نفس داشت و داد می زدند تازه تازه ه ه ه ه.............
پولک هاشون برق میزد زیر نور لامپ مهتابی مغازه ها و هنوز تکون تکون می خوردند
و سیگار بود که دود می شد هوا............
یا اون آهنگ رو تو مینی بوس در سر بالایی جادهِ راه خونه که از رادیو زمزمه زمزمه
می شد < همه جا رفتم از همه پرسیدم گفتند نیست.> . و من خسته و خواب
آلود خیره به آسفالت جاده یه گوشه تاریکِ مینی بوس به ماهی ایی فکر می کردم
که هست به گلهایی که روی تپه هست وگلدونایی که تو خونه هست.
حالا دلم میخواد دوباره روی نیمکتهای چوبی اون پارک بشینم و از عطر یاسمن ها
سر مست بشم و دوباره روی تپه ها گلهای سفید بابونه رو ببینم و شاید تو بازار
دوباره با ماهی یا ماهیگیری روبرو بشم که اون سالها یادشه.
راستی هنوز اون نیمکتهای چوبی سر جاشه؟ یا خود پارک ؟ یا تپه ها؟ یا............
این شعر از یک شاعر اسپانیایی است. شعر از زبان اسپانیایی به هلندی ترجمه
شده و من از زبان هلندی به فارسی ترجمه کرده ام. این کار خوبی نیست که شعر
دست چندم ترجمه بشود. اما چون شعر زیبا بنظرم رسید ودر عین حال پر از
استعاره های بسیار ساده آن را ترجمه کردم. اسم شاعر Rafael Alberti است.
( 1902-1999).
اون کبوتر اشتباه کرده
اون کبوتر اشتباه کرده .
چه اشتباهی.
اون بطرف شمال رفت اومد به جنوب .
فکر کرد که گندم آبه .
چه اشتباهی.
فکر کرد که دریا آسمونه
و شب صبح .
چه اشتباهی.
ستاره ها قطره های شبنم
و گرما برف.
چه اشتباهی.
که دامنِ تو بلوز تو ئه
و قلب تو خونه اون.
چه اشتباهی.
( اون رفت کنار ساحل خوابید.
تو بالای یه شاخه. )
نَه برای همه....
اینجا اتاق من است
دوباره می آیم
و ترا به یاد می آورم در سکوت آن
با آفتاب پاییزی روی دیوارها
همراه با آواز برگهای صنوبر جلو پنجره
اینجا اتاق من است
جای گربه های تنبلِ خواب آلود
منتظر در پاشنه در
در عصرهای بعد از مدرسه
اینجا اتاق من است
با کتابها و کتابخانه ام
خاطراتم را نبرده ام
دوباره می آیم
و سلام ترا می آورم
برای سکوت اتاق
شعر درخت گردو بنظر من یکی از قشنگ ترین شعرهای ناظم حکمت است. این
شعر به خیلی از زبانها ترجمه شده. اما فکر می کنم به زبان فارسی ترجمه نشده.
یا حداقل رضا سید حسینی آن را ترجمه نکرده. من این شعر را باصدای خود ناظم
هم گوش داده ام و بنظرم شعر قشنگی آمد. به هر صورت من این شعر را از تُرکی
ترجمه کردم.
درخت گردو
سرم حباب ابرها درون و بیرونم دریا
من یک درخت گردو هستم در پارک گلخانه
گره گره شیار شیار یک گردوی پیر
نه تو متوجه آن میشوی و نه پلیس
من یک درخت گردو هستم درپارک گلخانه
برگهایم مثل ماهی زبد و زرنگ در آب
برگهایم مثل دستمال حریر پاک
گُلم اشکها را از چشمانت پاک کن
برگهایم دستهایم هستند صد هزار دست دارم
با صد هزار دست تو را لمس می کنم استانبول
برگهایم چشمهایم هستند با تعجب به تو نگاه می کنم
با صد هزار چشم تو را نگاه می کنم استانبول
برگهایم مثل صد هزار قلب می تپد می تپد
من یک درخت گردو هستم در پارک گلخانه
نه تو متوجه آن میشوی و نه پلیس
من و دلتنگی....
امروز خسته بودم. یا که نه خستگی نبود. حسی بود که دیگر بیدار شده بود و
قبول نمیکرد و نه می گفت و نمی خواست آنچه را که هست و نمی دانست چه
یا هر چه بغیر از این که هست.
کوچه های باریک را آمدم. پوشیده از برف و یخ و پر از پیچ و خم و سراشیبی و
سر بالایی و دیدم نه نمیتوانم و نمیخواهم بازگشتی باشد به آن یادها که خوب
نبود و چقدر تلخ بود و تنهایی بود و غم بود و اندوه که مال من نبود. آوار دیوانه گی
و جهل و جنون و مرض و توهم و ترس دیگران بود. و سهم من خوشی های
کوچک و معصومی بود در آن جهنم. که در آن بزرگ شدم مثل یک بیگانه.
و من حالا راه می روم و فکر می کنم فکر می کنم در سر بالایی ها سر پایینی ها
کوچه های یخی کوچه های برفی فکر می کنم فکر می کنم فکر می کنم و خسته
می شوم و دلم می خواهد بیایم خانه و بخوابم و فردا جایی باشم که دیگر دلتنگ
نباشم.